Çalar saate uyanıyorsun. Bir kez erteliyorsun, iki, üç. Bilmem kaç yıldır aynı sabah. Kahvaltı etmeden çıkıyorsun evden. Güneş yeni doğmuş. Bir üşüme geliyor. Mart. Bereni çıkarıyorsun çantandan. Ceketinin fermuarını sonuna kadar çekiyorsun. Ellerin ceplerinde. Bilmem kaç yıldır aynı yolu yürüyorsun. Durağa yaklaştıkça insanlar, adımlar, esnemeler sıklaşıyor. Yürüyen merdivenlere geliyorsun…
Güneş tepede, tek bir bulut bile yok. Boğucu, sıcak bir hava. Issız bir arazi. Yaban lavantası haricinde yetişen bir şey yok. Biraz daha yürüyorsun. Terk edilmiş bir kasaba…
“Hani olur ya bazen, böyle, bir şeyler eksik gibi gelir, ama ne olduğunu bilemezsin. Günler, belki haftalar geçer, ama bu his geçmez. İçin sıkılır. Hiçbir şey yapmak istemezsin, gitmek istersin sadece. Mecbur olduğun yere değil de, başka, hiç bilmediğin, hiç görmediğin bir yere.”
İnsan öyledir ki hem sadece on bir yaşında hem de çok yorgun olabilir, evet. Eğer sorunları olan bir ailede yaşıyorsan, annen sen dokuz yaşındayken hastalanıp yatağa düştüyse, baban da işten bir türlü gelmiyorsa, üstelik o yaşta annelik yapmak zorunda olduğun üç yaşında bir de kız kardeşin varsa, yorulursun. Bu yorgunluk uyuyunca geçecek türden de değildir hem…
18 Ağustos. Çok sıcak. Nefes alınmıyor. 21 Ağustos. Usta geldi bugün. Yeni bir iş getirdi. Küçük bir kayık. Yıllardır kullanılmamış. Üç dört haftaya tamam dediler. …