Hangi birimiz yolculuk için net bir tanımda bulunmuşuzdur bilmiyorum. Çoğunlukla yola çıkmayı bulunduğumuz yerden, kendimizden uzaklaşmak için bir fırsat olarak görürüz. Oysa farkında olmadan kendimize en yakın konuma tam da bu yolculuklar esnasında ulaşırız.
Aktarlarda baharatların yanında huzur otu, mutluluk yaprağı, sevinç tozu da bulunsaydı keşke. Böylece daha az görürdük mahkeme suratlı insanları ve daha renkli yapabilirdik yaşamayı.
Bir yol, bir araba, birkaç dost. Yolun kenarında bir tabela. Uyarılar, tembihler, nasihatler. Kimi zaman inişli çıkışlı, kıvrımlı, karmaşık ve sisli; kimi zaman da düz …
Neden seyahat ettiğinizi tek bir şeyle açıklamanız gerekseydi, bu hangi kavramla olurdu? Benim için seyahat etmek özgür olmak demekti, bu yüzden yola çıkmayı ve yolda olmayı seviyorum derdim, eğer tek bir cevap hakkım olsaydı ve bu soru 5-6 sene önce sorulmuş olsaydı…
İnsan yitirdiğine, kendi elleriyle yok ettiklerine üzülür mü? Bir katil, maktulün arkasından Fatiha okur mu? Öfkesi, duyacağı pişmanlığın farkında olmasına engel olan kişilere “gözü dönmüş” deriz. Böyleleri, öfkesi geçtiğinde yüzleşir nedametle.
Zordur puslu havada fotoğraf çekmek. Renklerin canlılığı için güneşe ihtiyaç duyar, bulutlar dağılsın istersiniz. Bu fotoğraf tam da öyle, güneşin bulutlar arasından göz …