Penceredeki çifte kumrulardan biri bugün de gelmemiş. Uzundur görünmüyor. Tek gezer miydi bunlar? Biri ölünce bile diğeri dayanamayıp kendini duvardan duvara vurmuyor muydu? Belki küsmüştür öteki, “Senin olduğun yerler bana dar geliyor artık.” demiştir. Dara(ı)lmıştır…
Kadın, her sabah aynı saatte balkona çıkar ve yarısı suyla dolu bir bardağa iki dal sakız çiçeği bırakırdı. Anlamsızdı. Ama daima aynı saat, aynı çiçek, aynı bardak… İstisnasızdı. Sürekli tekrarlanan anlamsız hareketlerin kazandığı bir giz vardı.
Onunla ilgili en sevdiğim şey, farklı kültürleri birleştirme yeteneği. Belirli bir yerde doğdu, başka bir yere yerleşti ve her şeyi evrensel bir kurgu ile bir araya getirmeyi başardı.
Christine Van Assche
“Hayatın kendi içinde ve kendi başına bir amacı var. Hayat gençlik, güzellik, sağlık, özgürlük gibi her türlü haricî anlamını yitirdiğinde bu amaç açıkça ortaya çıkar. O zaman hayatın anlamının bizzat kendisinde olduğuna şahitlik ederiz.”
Annemle babam belki daha önce… Belki de hiç… Dolapta kalan son mürettebatla birer sandviç yapmışlar. Sandviç; tereyağlı iki ince ekmek dilimi arasına peynir, sucuk, salam gibi şeyler konularak hazırlanır, bizimki bildiğin ekmek arası peynir. Şu durumda kelimelerin önemi var mı? Bazı durumlarda onların bile yakasını bırakmalısın. Mesela bugün. Bugün pes etmek günü.
Nar ağacı. Kaderin öyküsü. İstemeyerek ve fakat başka yolunun olmadığını bilerek çıkılan gurbetin öyküsü. İçli bir roman için gurbet, kaçırılmaz bir fırsattı ve Nazan Bekiroğlu bunu kaçırmayacak bir yazardı. Kimseyi ikna etmeye ihtiyacı yoktu. Ona ihtiyaç vardı. Kitabındaki insanlar, onun ağzından çıkacak her kelimeye muhtaçtı.
“İnsanın yaşadığı çağ, ona en uygun çağdır.”Osman KonukBöyleyse neden sadece insan, yaşadığı çağı eleştirir? En uygun olması, en kusursuz olan anlamına mı gelir? Eleştiri: böyle …