Bahçe kapısından dışarıya adımımı henüz atmıştım ki müezzin, akşam ezanının tekbirini getirdi. Ezandan sonra sokakta olmamak niyetiyle, çabuk adımlarla yürümeye başladım. Fakat müezzin öyle hızlı okuyordu ki yüreğime dolan korku beni artık koşturuyordu…
Adam yazdı: “Evimdeyim. Uçsuz bucaksız belirsizlik–ki kesinlikle ebedî değil. Zira biliyorsun: Son belli, sonuç belli- yani seninle iken kendisinden en çok şikâyet ettiğimiz şey var ya hani. Şimdi yapışıp kaldı bak paçalarımıza deve dikeni gibi. Ama sen de takdir edersin ki “hayırlısı” demek gerekiyor nihayetinde…
Sevgili annem, sigaram bitiyor. Betondan sahilimize yeniden bakıyorum ve izmariti fırlatıyorum yüzüne onun. Değişip gitti öylece. Ayakkabısız koşulmaz oldu ayakkabıyla koşulamayan yer. Sigara içtiğimi görsen ne kadar da üzülürdün değil mi, nasıl da kızardın bana? Ben de değiştim işte. O kadar umursamıyorum artık mesela. Fazla ağlamıyorum, çok şikâyet etmiyorum, yaşlanıyorum.
(1) Kemikli ince parmakları, birkaç tel saçı kulaklarının arkasına öteledi. Pek çok rengin kirlettiği makyaj çantasından sürmesini seçti, çıkarttı. Kalemi, göz kapakları üzerinde usulca gezdirirken; güzel sözcüklerle yaratılan süslü cümlelerin hakikatteki aykırılığıyla karşılaşmanın ne kadar çirkin olduğunu fark etti.
Gece. Saat on biri yirmi geçiyor. Üsküdar sahilinde, otobüs duraklarının yanı başında dikiliyorum. Bir kış yeli denizden kalkıp, buz gibi dudaklarıyla insanları yanaklarından öperken; benimle …
Eli sigara kokmuş. Alacak olsanız şu kokuyu, yüzünüzü gül sularına gömersiniz. Toprak kokusuna bebe kokuları çalıp paklarsınız kendinizi. Ama yine hemen dibinde izliyorum onu. Fesleğen …