“Üzerinde uzandığım anne emeği kırkpare örtünün bir ucunu katlayarak üşüyen ayaklarıma yettiği kadar örttüm. İçimdeki ‘Keşke daha büyük bir örtü, bir de yastık getirseydin.’ diye mızıldanan sesi kulak ardı edip başımı yeniden geri yasladım; elimi örtünün kenarından fışkıran, serinliğiyle ıslak hissettiren otlara, gözümü de berraklığıyla parıldayan karanlık göğe uzattım…”
Güzelleşmiş Gerçek
