Akıp giden, başı sonu belli olan bir hikâye gibi değil; bir görünüp bir kaybolan, hareketsiz, donuk görüntüler, belki yüz ifadeleri…
Başka Bir Yer…
Öykü
Varlığın Bir İkindi Vaktidir
Büyük bir ağacın altında, büyük dertlerimle bağdaş kurmuş oturuyordum. Büyük dertlerimden biri ince bir ağrı, sinsi bir karıncalanmayla kendisinin ne denli büyük bir dert olduğunu ve bir ağrı ve karıncalanmayla kendisini nasıl hatırlatabildiğini anlatıyor gibiydi. Gibisi fazlaydı. Anlatıyordu…
Gedik
Toprağı elleriyle süpürdüler, sivri taşları haşhaş tarlalarına doğru fırlattılar. Tek bir bulutun dahi gezintiye çıkmadığı bir gecede, kurumuş toprağın üzerine sırt üstü uzandılar. Gecenin sessizliğini yalnızca ağustos böcekleri ve elli metre ötedeki çadırdan gelen kap kacak sesleri parçaladı. Yıldızlara baktılar, ufak bir arayışın ardından her biri kendisi için seçtiği yıldızı buldu.
Işığımı Bulacağım
Gökteki yıldızlar birbirine çarpacak kadar yakın, nefesler birbirine dolanmayacak kadar uzak bir geceydi. Şehrin karmaşık ışıkları uğramamıştı bu köye, her yer kaldırım taşlarıyla döşenmemişti. Sıcak bir rüzgâr önce zeytin ağacının dallarını avutuyor sonra da nar ağacının meyvelerini sarıp sarmalıyordu. Hiç yoktu buralarda kin, nefret ve de kıskançlık…
Düşüyorum Öyleyse Sayın (3)
Kalbime koyduğum aşkımı, bilmem belki de o iliştirmiştir diye onun elinden kendime bir yanak yaptım. Sadece onun eliyle dolan, sadece onun göz yaşıyla sulanan ve sadece onun gülümsemesiyle kasları gerilen… Bildi mi bunu? Sanmıyorum. Bilmesin! Daha neler bilmedi…
Kuşlar da Darılır
Penceredeki çifte kumrulardan biri bugün de gelmemiş. Uzundur görünmüyor. Tek gezer miydi bunlar? Biri ölünce bile diğeri dayanamayıp kendini duvardan duvara vurmuyor muydu? Belki küsmüştür öteki, “Senin olduğun yerler bana dar geliyor artık.” demiştir. Dara(ı)lmıştır…
Düşüyorum Öyleyse Sayın (2)
Bu kadar düşünce arasında Dünya nasıl mavi kalabilir? Daha fazla düşünsem, bir biyoenerjiyle ya da biyourla Dünya’yı griye, kendimi maviye boyayabilir miyim? Olur mu?
Bir Metro İstasyonunda
Çalar saate uyanıyorsun. Bir kez erteliyorsun, iki, üç. Bilmem kaç yıldır aynı sabah. Kahvaltı etmeden çıkıyorsun evden. Güneş yeni doğmuş. Bir üşüme geliyor. Mart. Bereni çıkarıyorsun çantandan. Ceketinin fermuarını sonuna kadar çekiyorsun. Ellerin ceplerinde. Bilmem kaç yıldır aynı yolu yürüyorsun. Durağa yaklaştıkça insanlar, adımlar, esnemeler sıklaşıyor. Yürüyen merdivenlere geliyorsun…
Düşüyorum Öyleyse Sayın
Bazen kafamda bir ateş mi yoksa bir ur mu olduğunu düşünüyor, öyle yürüyorum sokaklarda. Yürürken düşünüyorum. Cadde köşelerinde, market önlerinde, cami avlularında ve muhtelif insanla dolup insanla boşalan yerlerde, acımı, ağrımı, ateşimi düşünüyorum. Ne garip, düşünürken bir şey olmuyor. Düşünürken bu dünyada olmuyorum sanki. Düşünürken dünya olmuyor sanki…
…Otobüste
Öfke mi dese, aldatılmışlık mı, bilemedi. Tarif edilmez bir hâldeydi. O gece sabaha kadar kötü rüyaların, karabasanların, yüksekten düşmelerin ardı arkası kesilmedi. Kahvaltı filan da yapmadı tabii. Mesaj atsa olmazdı, önemli bir meseleydi, yüz yüze konuşulmalıydı…