İstifini bozmadan yürümeye devam etti. Giderek şiddetlenen patırtılar, endişe içinde sığınak aramasını gerektirecek ıslak ve kötü bir kabus değildi. Aksine bu ahengi hiçbir şeyin bozamayacağını …
Dünyalar
Öykü
Ölüm
Yosun tutan kalbi, çektiği acılardan arınmıştı bir anda. Evet, belki babası haklıydı o kavgayı ederken. Ama bunun ne önemi vardı ki? Ölüm, ikisini ayırırken kim haklı kim haksız sormamıştı.
Dergâhta
Bahçe kapısından dışarıya adımımı henüz atmıştım ki müezzin, akşam ezanının tekbirini getirdi. Ezandan sonra sokakta olmamak niyetiyle, çabuk adımlarla yürümeye başladım. Fakat müezzin öyle hızlı okuyordu ki yüreğime dolan korku beni artık koşturuyordu…
Gözümüz Yükseklerde
Az önce ağlayan sanki o değilmişçesine bir neşe kaplamıştı şimdi de yüzünü. Herkes çocuk kalabilseydi keşke, kimsenin kalbi büyümeseydi, kötülükler hiç yuva kuramasaydı o kalplere.
Fazlasına Gerek Yok
“Hani olur ya bazen, böyle, bir şeyler eksik gibi gelir, ama ne olduğunu bilemezsin. Günler, belki haftalar geçer, ama bu his geçmez. İçin sıkılır. Hiçbir şey yapmak istemezsin, gitmek istersin sadece. Mecbur olduğun yere değil de, başka, hiç bilmediğin, hiç görmediğin bir yere.”
Eve Dönüşün Fotoğrafı
Adam yazdı: “Evimdeyim. Uçsuz bucaksız belirsizlik–ki kesinlikle ebedî değil. Zira biliyorsun: Son belli, sonuç belli- yani seninle iken kendisinden en çok şikâyet ettiğimiz şey var ya hani. Şimdi yapışıp kaldı bak paçalarımıza deve dikeni gibi. Ama sen de takdir edersin ki “hayırlısı” demek gerekiyor nihayetinde…
Bu Böyledir
İnsan öyledir ki hem sadece on bir yaşında hem de çok yorgun olabilir, evet. Eğer sorunları olan bir ailede yaşıyorsan, annen sen dokuz yaşındayken hastalanıp yatağa düştüyse, baban da işten bir türlü gelmiyorsa, üstelik o yaşta annelik yapmak zorunda olduğun üç yaşında bir de kız kardeşin varsa, yorulursun. Bu yorgunluk uyuyunca geçecek türden de değildir hem…
Kavuşma
Sevgili annem, sigaram bitiyor. Betondan sahilimize yeniden bakıyorum ve izmariti fırlatıyorum yüzüne onun. Değişip gitti öylece. Ayakkabısız koşulmaz oldu ayakkabıyla koşulamayan yer. Sigara içtiğimi görsen ne kadar da üzülürdün değil mi, nasıl da kızardın bana? Ben de değiştim işte. O kadar umursamıyorum artık mesela. Fazla ağlamıyorum, çok şikâyet etmiyorum, yaşlanıyorum.
Mukaddimât
(1) Kemikli ince parmakları, birkaç tel saçı kulaklarının arkasına öteledi. Pek çok rengin kirlettiği makyaj çantasından sürmesini seçti, çıkarttı. Kalemi, göz kapakları üzerinde usulca gezdirirken; güzel sözcüklerle yaratılan süslü cümlelerin hakikatteki aykırılığıyla karşılaşmanın ne kadar çirkin olduğunu fark etti.
Hayat
‘’Ölüm, en büyük başlangıçtır evlat, en büyük ve en etkili başlangıç. Bir hikâyede biri ölünce, o hikâye hikâyelikten çıkar, destan olur. Ucu ateşe tutulmuş bir kağıt gibi yanar o sağ kalan. Yana yana kül olur. Başarabilirse yeniden kurar hikâyesini. Başaramazsa da kül olarak kalır, içten içe hâlâ yanmaya devam eder, söneceği günü bekler her zaman.