Müzmin düşüncesine devam etti. Kalkıp camiye gidesi geldi. Abdesti yoktu, şadırvandaki soğuk sudan çekinecekti ama bugün çekinmemeliydi. Bugün tövbesinin kabul edildiğini hissettiği, buna dair işaretler aldığı, oturduğu kahvede ondan başka kimsenin bile olmadığı; yeterince düşünebilmesi için Hakk’ı ararken kendini irdelemesi adına verilmiş bir fırsatın, kabul olunmuş bir duanın ve kaçınılmaz bir mucizenin kendini gösterdiği gündü…
Mahalleli henüz uyanmamışken mahalleyi turlamaya niyetleniyorum. Belki bilmezsiniz, sabahları bizim mahallenin ayrı bir ketumluğu vardır. Evvelki gecenin suç mahallîğini yapmış gibidir âdeta. Kapı-baca mühürlenmişçesine kapalı, iç içe gecekondular gölgelerini dahi paylaşmaya niyetsiz…
Ellerimle durdurmaya çalışıyorum düşünceleri ancak bu eller neyi başarmış ki? Bir kadının gidişine engel olamamış, küçük kuruntulardan mıdır ya da büyük gerçeklerden midir, nedir bilmediği; bir annenin kalbinin boşluğunu dolduramamış…
“Ezbere bildiğim bir şehri unutmak için çıktım yola. Adım adım saydığım yollardan ayak izlerim silinsin diye. Kaç ay geçti, yıla tamamlandı mı bilemem. Aklımda sadece birkaç saat yol aldım.”
Bugün rüyamda bir kurt görmedim. Bugün rüyamda bir kurt görmediğimi abime söyleyip de kendimi küçük düşürmedim. Çünkü abim der ki, “Rüyasında kurt gören bir çocuk ezik bir çocuktur. Bir kere bile olsa rüyasında kurt gören bir çocuğun dediklerine inanılmaz, ona kimse güvenmez ve onun hiç arkadaşı olmaz.”
Masasındaki ladin, bu zamana kadar gördüğü en inatçı gövdeye sahipti. Onu ne zamandır zımparaladığını hatırlamıyordu bile. Belki de bu durum, ağacın inadından değil de kendi tembelliğinden ileri geliyordur. Olsun. Sonunda çizime geçebilmişti. Kaleminin ucunu kontrol etti. Ardından yaması atmış gömleğinin kollarını dirseklerine kadar sıvadı ve kemanın gövdesini çizerek başladı işe. El yatkınlığının her zaman verdiği rahatlık bu defa yoktu. Enteresan. Heyecanla gövdenin çizimini tamamladı. Önce klavye sonra köprü sonra…
Moloz yığınlarının bu kadar duygu yüklü olabileceğini daha önce hiç düşünmemiştim. Taş parçaları şiir yazılmaya oldukça müsaitlermiş meğer. Ama biz hiç vakit bulamadık buna. Yolun sonuna geldiğimde, enkazların sanatçılarına rastladım. Mola vermişlerdi…
Şubat. Soğuk kış günlerinden. Öğleden sonra. Haftalardır beklenen kar, dün nihayet yağdı. Pencereyi açıyorum. Çift kanatlı ahşap pencereyi. Hava soğuk ama güzel, temiz. Birkaç kar tanesi ile beraber, yine karın getirdiği sakinlik, sessizlik de içeri giriyor. Bir kahve yapıyorum. Dünden kalan kurabiyeleri yiyorum.
Bir ilkbahar gecesi, salıncakta sallanırken duymuştu bu cümleyi ilk kez. İleri geri sallandıkça çiçek kokuları doluyordu aklına, kalbine. Öyle güzel bir geceydi ki…
Mithat yatağa uzandı. Avucunda parmağında olması gereken bir yüzük vardı. Onu bu halde gördük ya, aklımıza hemen evliliği ile ilgili muhtelif düşünceler geldi. Evliliğinin nasıl gittiğini, güzel gidip gitmediğini, gidiyorsa yüzüğünün neden parmağında olmadığını, gitmiyorsa neden işin buraya kadar geldiğini…