(1) Kemikli ince parmakları, birkaç tel saçı kulaklarının arkasına öteledi. Pek çok rengin kirlettiği makyaj çantasından sürmesini seçti, çıkarttı. Kalemi, göz kapakları üzerinde usulca gezdirirken; güzel sözcüklerle yaratılan süslü cümlelerin hakikatteki aykırılığıyla karşılaşmanın ne kadar çirkin olduğunu fark etti.
‘’Ölüm, en büyük başlangıçtır evlat, en büyük ve en etkili başlangıç. Bir hikâyede biri ölünce, o hikâye hikâyelikten çıkar, destan olur. Ucu ateşe tutulmuş bir kağıt gibi yanar o sağ kalan. Yana yana kül olur. Başarabilirse yeniden kurar hikâyesini. Başaramazsa da kül olarak kalır, içten içe hâlâ yanmaya devam eder, söneceği günü bekler her zaman.
Gökteki bulut, dövülen bir avuç kahve, serpilmiş bir ağaç insanı huzura boğarken, bir insanın varlığı boşa olur muydu? Sadece her şeyin bir zamanı vardı. Dokunacağın insana ulaşma zamanı…
Annemle babam belki daha önce… Belki de hiç… Dolapta kalan son mürettebatla birer sandviç yapmışlar. Sandviç; tereyağlı iki ince ekmek dilimi arasına peynir, sucuk, salam gibi şeyler konularak hazırlanır, bizimki bildiğin ekmek arası peynir. Şu durumda kelimelerin önemi var mı? Bazı durumlarda onların bile yakasını bırakmalısın. Mesela bugün. Bugün pes etmek günü.
Gece. Saat on biri yirmi geçiyor. Üsküdar sahilinde, otobüs duraklarının yanı başında dikiliyorum. Bir kış yeli denizden kalkıp, buz gibi dudaklarıyla insanları yanaklarından öperken; benimle …
18 Ağustos. Çok sıcak. Nefes alınmıyor. 21 Ağustos. Usta geldi bugün. Yeni bir iş getirdi. Küçük bir kayık. Yıllardır kullanılmamış. Üç dört haftaya tamam dediler. …
Eli sigara kokmuş. Alacak olsanız şu kokuyu, yüzünüzü gül sularına gömersiniz. Toprak kokusuna bebe kokuları çalıp paklarsınız kendinizi. Ama yine hemen dibinde izliyorum onu. Fesleğen …