Hayatında hedeflerine ulaşmış başarılı kimselerin hikâyelerini dinleriz, okuruz. Bu kimseleri kendimize idol olarak belirler ve hayatlarındaki ufak detayları dahi taklit etmeye başlarız. Bunlar hedeflerimize ulaşmakta daha hırslı, aynı zamanda planlı olmamızı sağlar.
Camiler kediler için çok güzel bir yer değil mi? Üzerinde koşturabilecekleri kocaman, yumuşacık halılar var. Ayrıca kışın ısınabilecekleri sıcak bir yuva… Hele bir de imam efendiye kendini sevdirdi mi günde beş vakit mamaları da hazır. Karnı tok sırtı pek yaşarlar. Zaten hep imrenirdim kedilerin yaşamına.
Şehirlerin de kimlikleri vardır. Nasıl ki birisini tanımanın yolu onunla vakit geçirmek ise bir şehri tanımanın yolu da ona zaman ayırmaktır. Ancak böyle tanış olup yaşayabiliriz bir şehri. Örneğin İstanbul’u yaşayabildim demek için Adalar vapurunda martılara simit atmak yetmez, Aziz Mahmut Hüdayi Türbesi’nin bahçesindeki kedileri sevmek de gerekir.
Aktarlarda baharatların yanında huzur otu, mutluluk yaprağı, sevinç tozu da bulunsaydı keşke. Böylece daha az görürdük mahkeme suratlı insanları ve daha renkli yapabilirdik yaşamayı.
İnsan yitirdiğine, kendi elleriyle yok ettiklerine üzülür mü? Bir katil, maktulün arkasından Fatiha okur mu? Öfkesi, duyacağı pişmanlığın farkında olmasına engel olan kişilere “gözü dönmüş” deriz. Böyleleri, öfkesi geçtiğinde yüzleşir nedametle.
Zordur puslu havada fotoğraf çekmek. Renklerin canlılığı için güneşe ihtiyaç duyar, bulutlar dağılsın istersiniz. Bu fotoğraf tam da öyle, güneşin bulutlar arasından göz bile kırpamadığı …