Bazen, gözlerimi kapatıp derin bir karanlıkla birlikte, koyu bir sessizliğin içine girebilmeyi isterim. Hayatın pek çok anında; kalabalık bir caddede karşıdan karşıya geçmeyi beklerken, gece yatıp da bitmek bilmeyen araba seslerini dinlerken, bir an için gürültüden tamamen uzak bir hayatın hayalini kurarım. Ormanın içinde kuş seslerini dinlediğim ya da deniz kıyısında yalnızca suyun sesinin duyulduğu mekânlar arzularım içten içe.
Hayatında hedeflerine ulaşmış başarılı kimselerin hikâyelerini dinleriz, okuruz. Bu kimseleri kendimize idol olarak belirler ve hayatlarındaki ufak detayları dahi taklit etmeye başlarız. Bunlar hedeflerimize ulaşmakta daha hırslı, aynı zamanda planlı olmamızı sağlar.
İkisinin de büyük tufanı çoktan kopmuştu belki ve o yıkıntılar arasından kurtulan küçük yaşam alanlarını kurmaya çalışırken karşılaştılar. Küçük yaşam alanlarını küçük umutlarla besleyerek yeşerttiler.
Camiler kediler için çok güzel bir yer değil mi? Üzerinde koşturabilecekleri kocaman, yumuşacık halılar var. Ayrıca kışın ısınabilecekleri sıcak bir yuva… Hele bir de imam efendiye kendini sevdirdi mi günde beş vakit mamaları da hazır. Karnı tok sırtı pek yaşarlar. Zaten hep imrenirdim kedilerin yaşamına.
Şehirlerin de kimlikleri vardır. Nasıl ki birisini tanımanın yolu onunla vakit geçirmek ise bir şehri tanımanın yolu da ona zaman ayırmaktır. Ancak böyle tanış olup yaşayabiliriz bir şehri. Örneğin İstanbul’u yaşayabildim demek için Adalar vapurunda martılara simit atmak yetmez, Aziz Mahmut Hüdayi Türbesi’nin bahçesindeki kedileri sevmek de gerekir.
Hangi birimiz yolculuk için net bir tanımda bulunmuşuzdur bilmiyorum. Çoğunlukla yola çıkmayı bulunduğumuz yerden, kendimizden uzaklaşmak için bir fırsat olarak görürüz. Oysa farkında olmadan kendimize en yakın konuma tam da bu yolculuklar esnasında ulaşırız.
Aktarlarda baharatların yanında huzur otu, mutluluk yaprağı, sevinç tozu da bulunsaydı keşke. Böylece daha az görürdük mahkeme suratlı insanları ve daha renkli yapabilirdik yaşamayı.
Bir yol, bir araba, birkaç dost. Yolun kenarında bir tabela. Uyarılar, tembihler, nasihatler. Kimi zaman inişli çıkışlı, kıvrımlı, karmaşık ve sisli; kimi zaman da düz …
Neden seyahat ettiğinizi tek bir şeyle açıklamanız gerekseydi, bu hangi kavramla olurdu? Benim için seyahat etmek özgür olmak demekti, bu yüzden yola çıkmayı ve yolda olmayı seviyorum derdim, eğer tek bir cevap hakkım olsaydı ve bu soru 5-6 sene önce sorulmuş olsaydı…
İnsan yitirdiğine, kendi elleriyle yok ettiklerine üzülür mü? Bir katil, maktulün arkasından Fatiha okur mu? Öfkesi, duyacağı pişmanlığın farkında olmasına engel olan kişilere “gözü dönmüş” deriz. Böyleleri, öfkesi geçtiğinde yüzleşir nedametle.