Lavanta

Gözlerinle çevrelediğin parmaklıkların

Dikenli tellerle kaplı olduğunu bilmiyordum

Bir ikindi yarısı, gökten inerlerken öğrendim

Avuçlarında ayan beyan tuttuğun yalanları göremiyordum

Küçük sırların peşinde koşarken öğrendim

Bir kasırga, cılız bedenimi okşayıp geçerken

Ağaçlar yerlerinden oynamış, yapraklar gökte süzülürken

Ruhumun hepsinden daha zayıf olduğunu öğrendim

Bedenimi çoktan terk etmişken hislerim

Mavi, yeşil hatta kahverengi bile değil

Lavantanın moru gibi, hüznün puslu grisi gibi bakıyordun

Gökten inerlerken, acının alevine döndü

Beni bulmuşken, bana rastlamışken

Küçük bir kız ip atlıyordu, dünyam cayır cayır yanarken

Bir ihtiyar son sigarasında, bir meczup son gezintisindeydi

Ben ilk yangınımı yaşarken.

Ve insan, en çok da insan

Kendine yetemediğinde öğreniyordu

Sokak lambası bile olsan, yüzüne ışık vuramıyordu hiçbir zaman.