Bû Bekir yüz bin salât eyler şefâatkânına
Yâre gelmek ister ammâ sarp yokuşlar saklıdır
Na’t-ı Rasûl -2-
Şiir
Huzamî
Rüyalarıma gömmüşüm seni, orada hâlâ dirisin
Sisli masalların berrak sularında yüzer gibisin
Gelincikler konuşur seninle, zarif ellerinde okşanır…
Bilâller ve Efendiler
Ah derin düşüncelerden kaçan şu asır!
Yakıyor Bilâl’leri, sırtlarında hasır
Kıtlık ki evrenselmiş yalnız midede değil
Kandırılmış zihinlerde çalıyor bin türlü zil
Anlamak Ölü Kelimelerin Dilinden
Acılarımı yazmak için gelmiştim buraya kadar
Durdum, döndüm ve baktım
Yalnızca ruhumda dinmeyen ağrılar var
İçimde bitmek tükenmek bilmeyen fırtınalar…
Teklif
Silkin mazeretlerinden, yürütmez seni bu ağırlık
Büyütmez hayat sandığın şu sanrılar yumağı
Başkaların Sesi
Vay ki koşuyor dört nala
İçimde biriken hayretler…
Ulaşmak zor değil, ellerinle
Sürüklediğin o seslerin
Ardına düşmek…
Lavanta
Gözlerinle çevrelediğin parmaklıkların
Dikenli tellerle kaplı olduğunu bilmiyordum
Bir ikindi yarısı, gökten inerlerken öğrendim…
Duy Arsız
Keyifler neyi isterse o dinlendi
İnsanların yüzlerine bakmak,
Hikâyelerini öğrenmek anlamsızlaştı
Anlamsızlaşan bakışlar anlamsız ekranlara kayarken
Asıl değerini yitirdi yirmi birinci asrın insanı…
“Kendim”e Dair
Ukbâya varmak için…
Yürümeliyim tekinsiz yollarında ‘kendim’in
Karanlık riyâ dehlizlerine açılan,
Kibirli uçurum kenarlarımda
Yalın ayak yürüyüp de sağ kalmalıyım.
Yaşadığımı Hissettiğim O An
Yeni doğan her çocuğun gurbetteki annesi olarak girdim şehre,
Ninnilerim fısıldanırken kulaklarına…