“Okulun mescidinde öğle namazını kılmak için hazırlanırken, kapıdan bir çift gözün beni izlediğini gördüm. Okulun nöbetçisi arkamdan kapıya kadar gelmiş beni gözlüyordu.Hiç bozuntuya vermeden, sesli biçimde niyetimi almaya koyuldum: “Niyet ettim Allah rızası için, vitir namazının son farzını kılmaya”
Dükkân sahibi, karşısında yanakları al al olmuş bu gence baktı özlemle. Duyguları, kalbi, hissettikleri hâlâ çok saftı. Tertemizce yaşıyordu ne yaşıyorsa. Onu daha fazla utandırmadan kasaya doğru gitti dükkân sahibi. Arkasından baktığında, genç çocuk boynunu bükmüş hâlâ boş sokağı seyretmekteydi. Her gün Vera gitse bile dakikalarca seyrederdi bu yolu. Dükkân sahibi dayanamayıp sordu:
(1) Kemikli ince parmakları, birkaç tel saçı kulaklarının arkasına öteledi. Pek çok rengin kirlettiği makyaj çantasından sürmesini seçti, çıkarttı. Kalemi, göz kapakları üzerinde usulca gezdirirken; güzel sözcüklerle yaratılan süslü cümlelerin hakikatteki aykırılığıyla karşılaşmanın ne kadar çirkin olduğunu fark etti.
anca yaşayabildim hayatı
anca geldi ayağını bastığın toprağın kokusu
kınalar yaktım ellerime
gelişini kutlardık güya
…
Yağmurun şarıl şarıl yağdığı bir gün, dağın öbür tarafındaki yolda arabası bozulan bir genç, sığınacak bir yer arıyordu kendisine. Aslında amacı yakınlarda bir yerde bir tamirci bulmaktı. Ama öyle çok yağmur yağıyordu ki önünü bile göremiyordu. Islanmış gözlüğünü temizlemek istese de kıyafetleri de ıslaktı, gözlüğünü silebileceği hiçbir şeyi yoktu. En sonunda ne bir tamirci bulabildi ne de arabasını bıraktığı yeri.
‘’Ölüm, en büyük başlangıçtır evlat, en büyük ve en etkili başlangıç. Bir hikâyede biri ölünce, o hikâye hikâyelikten çıkar, destan olur. Ucu ateşe tutulmuş bir kağıt gibi yanar o sağ kalan. Yana yana kül olur. Başarabilirse yeniden kurar hikâyesini. Başaramazsa da kül olarak kalır, içten içe hâlâ yanmaya devam eder, söneceği günü bekler her zaman.
Karanlıklar içinde kayboldum derken bir ışık, cılız bir ışık gördüm. Torunlar mı, torunların torunları mı bilemedim ama bir şeyler oldu. Okumaya, yazmaya, tefekkür etmeye başladı insanlar. Gençler bir araya gelip kitaplar üzerine konuştular. Dedelerinin kitaplarını arayıp bulanlar, okuyup öğrenmeye çalışanlar oldu.
Gökteki bulut, dövülen bir avuç kahve, serpilmiş bir ağaç insanı huzura boğarken, bir insanın varlığı boşa olur muydu? Sadece her şeyin bir zamanı vardı. Dokunacağın insana ulaşma zamanı…
kırmızı dudaklarına baktım
yaşı küçüktü hatırladığım
şimdi devlette çalışan memur bir kadın.
Annemle babam belki daha önce… Belki de hiç… Dolapta kalan son mürettebatla birer sandviç yapmışlar. Sandviç; tereyağlı iki ince ekmek dilimi arasına peynir, sucuk, salam gibi şeyler konularak hazırlanır, bizimki bildiğin ekmek arası peynir. Şu durumda kelimelerin önemi var mı? Bazı durumlarda onların bile yakasını bırakmalısın. Mesela bugün. Bugün pes etmek günü.